خیالپردازِ نادان

دیروز ظهر که هنوز اینترنت بین‌المللی داشتم (البته اگه بشه اسمش رو اینترنت بین‌المللی گذاشت! چون از وقتی که یادم میاد همه چیز فیلتره و باید هزار جور کو.ن وارونه بدیم تا وصل شیم) یه پست روانشناسی دیدم توی اینستا و استوریش کردم. راجع به تاثیر قطعی اینترنت روی روان‌مون بود. تند تند خوندمش و یادم نیست که دقیقا چیا نوشته بودن، اما یکی از اسلایدهاش خاطرم هست «انسان نیاز به خوندن و شنیده شدن داره» و قطعی اینترنت اینو از ما می‌گیره. واسه همینه که من برگشتم وبلاگ و دارم می‌نویسم. چون دیگه هیچ جایی برام باقی نمونده که بتونم بنویسم، خونده بشم و آدم‌ها رو بخونم. البته مطالبی که دلخواهم باشه خیلی کم پیدا می‌کنم چون دیگه کسی به اون صورت وبلاگ نمی‌نویسه، مثل خودم.

چند روز پیش داشتم به این فکر می‌کردم که این جنگ شاید تموم بشه اما با این همه ترامای ناشی از جنگ باید چیکار کنیم؟! حقیقتا اسیر شدیم توی این کشور.